Cabo de Vela - Punta Gallinas - Cartagena - Barranquilla

Van Medellin vloog ik naar Santa Marta in het noorden. De noordkust heeft een Caribische sfeertje, weer heel anders dan Medellin of Bogota. Ik hou ervan😊. Temperaturen van 30+, Caribische muziek en schreeuwende fruitverkopers. De eerste paar dagen heb ik heerlijk relaxed op het strand om vervolgens door te reizen naar Rioahacha, om vanuit daar een woestijntrip te maken naar het uiterste noorden van Colombia. Er is hier nog vrij weinig toerisme, waardoor de tour gewoon een amateuristische trip is opgezet door locals. Je kunt ook een offciële tour boeken, maar dit is de dubbele prijs en mij leek het zelf afreizen naar Cabo de Vela zonder uitgestippeld plan veel avontuurlijker. Bewapend met 5L water reed ik vanuit Riohacha naar Uribia, waar ik moest overstappen in een jeep naar Cabo de Vela. Dit dorp is een lange straat aan de zee met verder bijna niets dan veel zand, stof en een beklemmende hitte. Er staan wat geïmproviseerde restaurants en "hostels". Dit houdt niet meer in dan een hangmat bevestigd aan een houten hutje, een wc die je zelf met water moet doorspoelen en een douche met zeewater. Door de harde wind in Cabo staat het ook bekend als één van de beste plekken in Colombia om te kitesurfen. Door die wind was het echter ook ijskoud wanneer je 's nachts bewegingloos in je hangmat lag en deze was helaas ook verre van comfortabel 🙁.

Na een gebroken nacht (en derdegraads verbrand door de eerste dag😓) gingen we de tweede dag per jeep door naar Punta Gallinas. De mensen met wie ik de tour deelde waren echt fantastisch. Zes meiden afkomstig uit Argentinië, de VS, Israël en Nederland. Je krijgt al vrij snel een band met elkaar, omdat je zo'n avontuur samen deelt. Punta Gallinas is het meest noordelijke puntje van Zuid-Amerika, dichtbij de grens met Venezuela. Een uitgestrekte woestijn, bewoond door de Wayyu-stam. De verschillende bandensporen in het zand dienen als geïmproviseerde weg. Onderweg kom je hutjes tegen, met niets meer dan 4 houten palen in het zand. Wayyu's zie je schuilen in het beetje schaduw dat de kleine, verdorde boompjes afgeven. Om toch nog iets te verdienen aan het toerisme hebben de mensen touwen over de weg gespannen, die in ruil voor eten en drinken worden weggehaald. Ik denk dat wij wel zo'n 20 touwen hebben gepasseerd. Het was heel schrijnend om te zien. Helemaal door de irrritatie van onze chauffeur die elke keer weer verbaal in gevecht ging met de Wayyu-touwbinder, omdat hij geen eten meer wilde geven.

Na een rit van drie uur kwamen we aan in Punta Gallinas. Dit "dorp" bestond uit misschien vier huizen. Hier sliepen we ook in een hangmat, maar dit keer de lokale variant die geweven is door de Wayyu's en echt super comfortabel ligt. In Punta zijn we naar de zee gereden die van de woestijn werd gescheiden door hele hoge duinen. Echt prachtig om te zien. Onderweg hiernaar toe begon onze pech. We reden met twee jeeps en één van de jeeps begaf het. Voor de terugweg werden we daarom opgehaald door een veewagen (zonder vee, dat waren wij🤡). "Crossen" door de woestijn, staand in een achterbak, we zagen de lol er wel van in. De dag werd afgesloten met een helaas matige zonsondergang.

De volgende dag zouden we om 12u worden opgehaald voor de terugweg naar Uribia, maar op het afgesproken tijdstip bleek dat we moesten wachten tot andere toeristen terugkwamen van de tour, zodat we voor de veiligheid samen met de andere jeep terug konden rijden. Hier waren we alles behalve blij mee, want we hadden al de hele ochtend gewacht en er was letterlijk NIKS te doen in Punta. Daarnaast had ik hier ook nog eens een buikvirus opgelopen, dus nog langer in de woestijn doorbrengen zag ik niet zitten. Uiteindelijk zijn we na veel discussie om half 3 vertrokken samen met de andere jeep. Op elkaar gepakt reden we nog geen half uur, toen we vast kwamen te zitten in het zand. Onze bestuurder had weinig kaas gegeten van het bevrijden van een auto uit het zand (vrij apart voor iemand die in een woestijn woont) en groef zich daarentegen al dieper in. Na ongeveer een half uur in de brandende hitte kwamen ze op het idee om een touwtje te spannen tussen de andere jeep (welke brak) en met veel geduw lukte het uiteindelijk om de jeep los te krijgen. Een uur verder brak er ineens paniek uit onder onze Colombiaanse reisgenoten. Schreeuwend en wijzend naar de jeep voor ons, zagen we dat er rookpluimen aan de zijkant vandaan kwamen. Onze bestuurder was niet erg onder de indruk, maar na herhaaldelijk vragen liet hij de jeep stoppen. De remmen bleken niet meer te werken, waardoor de bestuurder met z'n emergency breaks aan het rijden was. Dit zorgde weer voor een lekkage, wat de rook veroorzaakte. Ik moet nog lachen om de film die zich afspeelde in onze auto toen één van de meiden de oorzaak vertaalde naar het Engels, wij heel rustig begrijpend reageerde en ineens één van de meiden hysterisch schreeuwde: "Guys WTF, that dude is driving without breaks, in a desert?!" Het was natuurlijk levensgevaarlijk, maar ze moesten wel doorblijven rijden tot het eerstvolgende dorp. We waren ondertussen ook in een zandstorm terecht gekomen (wat overigens een heel cool gezicht was). En nadat we de andere jeep hadden achtergelaten in een "dorp", raakten we verdwaald doordat er niet meer dan twee meter zicht voor ons was. Na heen en weer gebel met de satelliettelefoons lukte het onze chauffeur om de weg terug te vinden en uiteindelijk na 3 uur rijden, waren we op de weg naar Uribia. De auto reed zó hard op dit laatste stuk, dat niemand nog iets zei, maar enkel gefocust op de weg naar buiten keek. Eindelijk aangekomen in Uribia hebben we gejuicht van blijdschap. Toen we uitstapten bleek dat onze band lek was geraakt en helemaal plat was. Ook had één van de meiden de hele tijd voor zich gehouden dat ze de week daarvoor in Palomino had gehoord dat een jeep in Cabo de Vela over de kop was gegaan en daarbij één tourist om het leven was gekomen. Als ik dit achteraf allemaal had geweten had ik liever iets meer geld uitgegeven en betaald voor een goede tourorganisatie met veilige auto's, maar voor nu heb ik wel een geweldig avontuur gehad😉. De woestijn heeft heel veel indruk op me gemaakt, met name door te zien hoe de Wayyu stam hier leeft. Soms reed je in the middle of nowhere en zag je ineens één enkele Wayyu uit het niets opduiken (beeld je dit even in tijdens die zandstorm, het was vrij griezelig😅). Bizar hoe verspreid ze door de woestijn leven.

Samen met twee meiden uit de groep ben ik vervolgens gaan overnachten in Riohacha. Hier hebben we 's avonds nog gezellig wat gedronken met drie jongens uit Chili die we in Punta Gallinas hadden ontmoet. Zij waren 's middags nét in Punta aangekomen toen wij aan het wachten waren voor onze terugreis. Het voldeed vervolgens zo erg niet aan hun verwachtingen, dat ze gelijk weer terugwilden. Omdat er geen jeep meer beschikbaar was, zijn ze in de veewagen teruggegaan. Drie uur in een open achterbak staan tijdens een zandstorm, je moet er wat voor over hebben😂. Na Riohacha heb ik nog een aantal dagen aan het strand gelegen, voordat mijn Spaanse lesweek in Cartagena van start ging.

Onderweg in de bus naar Cartagena ontmoette ik Ilse uit Nederland en we besloten om de volgende dag af te spreken voor de free walking tour. Deze tour door de oude stad vertelde iets over de geschiedenis van Cartagena. Vroeger was Cartagena dé stad in Zuid-Amerika, vanwaar al het goud, zilver en specerijen werden verscheept naar Spanje. Het is mijn favoriete stad in Colombia, doordat het een prachtige binnenstad heeft, die wordt omgeven door muren. Je hebt echt even het idee dat je terug de tijd ingaat. De Spanjaarden brachten ook veel slaven uit Afrika hierheen, waardoor de inwoners een Spaanse, Colombiaanse en Afrikaanse mix zijn. De Afrikaanse invloeden zie je overal in terug; het eten, de muziek, kleding en dans. Cartagena is zo'n kleurrijke, vrolijke stad. Elke avond stromen de pleinen vol en kun je hier een drankje doen of hapje eten bij een eetstalletje. Tijdens de walkingtour ontmoetten we ook de Nederlandse Bibi met wie ik tovallig ook al in dezelfde wapp groep zat voor het aankomend carnaval. Die avond zijn we met een groepje in een party-chiva gaan zitten. Dit is een bus met muziek en rum. Typisch Cartageens. We hebben een geweldige avond gehad, want onze collectivo zat vol met Zuid-Amerikanen, jong en oud, die op vakantie waren in Cartagena en wel van een feestje hielden. De lokale band maakte het helemaal af. Uiteindelijk was onze laatste stop een salsaclub waar we nog een paar uurtjes hebben gedanst.

• Sloths in het park😍

Op zondag heb ik met Ilse en Bibi nog wat sightseeing gedaan en na afscheid van hen te hebben genomen, begon op maandag mijn Spaanse lesweek. Ik had nog één week over voor carnaval zou beginnen en het leek me goed deze nog eens te besteden aan het bijspijkeren van m'n Spaans. Helaas vielen de lessen erg tegen. Het ging heel langzaam, was niet boeiend en ik was alleen maar afgeleid. De andere twee meiden uit mijn klas hadden hier ook last van en toen we dit aangaven bij de docent, nam ze het heel persoonlijk op en ging in de verdediging. Achteraf had ik mijn week beter op het strand kunnen besteden en zo nu en dan kunnen oefenen met locals. Op donderdag was mijn verjaardag (jeeeej🎉) en die avond heb ik samen met Ilse en twee Amerikaanse vrienden van haar een drankje gedaan. Verder was de avond niet heel spannend, want de volgende morgen moesten we vroeg op voor de reis naar Barranquilla voor het carnavaaaal💃. Het carnaval begon op zaterdag, maar ik besloot een dagje eerder heen te gaan zodat ik wat leuke kleren kon kopen en de stad een beetje kon verkennen. Via facebook had ik contact gehad met 4 andere Nederlandse meiden (waaronder Bibi) die in hetzelfde hostel als ik zouden zitten. Zij zouden op zaterdag aankomen, wanneer we met z'n allen zouden meeten. De avond voor carnaval was ik van plan om met drie anderen uit mn hostel naar een straatfeestje te gaan, maar toen we daar aankwamen stond er een gigantische rij die helemaal de hoek van de straat omging. We besloten onze krachten te sparen voor de andere dagen en zijn teruggegaan naar het hostel. In een volgende blog zal ik vertellen over hoe (GEWELDIG😁) het carnaval was. :)